De mooiste kunst is de kunst die je niet ziet, hoort of voelt aankomen. Onverwacht als in een ongrijpbare droom die bij je op bezoek komt. Liefst middenin de nacht wanneer je een diepe slaap slaapt en de diepte niet beseft dat je de droom droomt. Aardedonker. De ware schoonheid in de kunst openbaart zich zonder aankondiging vooraf, stelt zich niet eens netjes aan je voor. Eerst heb je het niet meteen in de gaten, het duurt even, maar bij de derde song moet je toegeven dat het eigenlijk al begon bij de openingssong. Je wilde of kon het toen niet geloven. Het moment waarop stem en muziek besluiten om jou, de ongelovige, de onwetende alsnog in te pakken. Jij die meende alles al gehoord te hebben wordt gevisiteerd door een schim uit Canada, het land waar je nooit iets over hoort of leest, onzichtbaar op het wereldtoneel.

TT

Naam: Taylor Kirk. Beroep: Timber Timbre. Muziek: intieme folk. Wat dies meer zij: spoken, spartaans, Robert Wyatt, David Lynch, Young Marble Giants die met Tindersticks spelen. Beeld: kluizenaar verstopt in schuurtje in Brooklin, Ontario. Muziek die je ’s nachts in je eentje liever niet tegen het lijf loopt. Demonisch, kwetsbaar, surreëel. Ter geruststelling parelt een bescheiden maar snel onvergetelijk wordend melodietje tegen alle somberte in. Een gospelachtig orgeltje en huppelend gitaartje maken tekst en muziek tot ‘gothic rockabilly blues’. ‘You dug me out of this shallow grave/So badly decomposed/And you still took me home’ gaat niet over het opgraven van een lijk maar over de liefde. Alles verhult om niet tè kwetsbaar te lijken. Daarna is het ‘low, low, low, on my own’. Allemaal bedoeld als soundtrack voor een imaginaire zwartwit western van Jim Jarmusch. Zegt hij zelf, Taylor Kirk alias Timber Timbre. Welk een schitterend en uniek album heeft hij gemaakt. En dan die stem!

Timber Timbre – Timber Timbre (Arts & Crafts lp)