Met veel omhaal tilt de verkoper een bak met lp’s onder de toonbank tevoorschijn. Tot mijn verbazing zie ik spiksplinternieuwe versies van platen die al jaren niet meer leverbaar zijn. Hiermee bedoel ik niet de gedoodverfde collectors items, maar lp’s die uitkwamen aan het begin van de jaren negentig en tegenwoordig nagenoeg onvindbaar zijn. Omdat de muziekindustrie destijds in de ban was van de cd werd de lp versie er voor spek en bonen bij geperst. Veel platen werden derhalve in beperkte of vaak zelfs eenmalige oplage geperst in Nederland of Duitsland. Daar moest de rest van de wereld het maar mee doen.
Maar wacht eens even. Wat zien die hoezen er vreemd uit? Het artwork oogt tamelijk flets, de lettertjes op de achterzijde onscherp. Dit is helemaal geen heruitgave, maar een regelrechte kopie! Met nadruk gebruik ik het woord kopie. Van een herpersing gemaakt in opdracht van een platenmaatschappij is namelijk geen sprake. Het kopiëren van lp’s is trouwens niet iets van vandaag of gisteren. Ooit werden ze omschreven met het in onbruik geraakte counterfeit. Letterlijk een falsificatie laten doorgaan voor het origineel. Gemakshalve wordt door veel mensen abusievelijk de term bootleg gebruikt, wat van oorsprong een aanduiding is voor een album met illegaal gemaakte live opnamen.
Een beetje ervaren platenkoper ziet het meteen: ook het kleurgebruik, typografie op het label wijkt af of ontbreekt, de papiersoort waar de hoes van is gemaakt voelt net even slapper dan je gewend bent. Erger is de soms gebrekkige zorg voor de persing en de geluidskwaliteit, waarvoor vrijwel altijd een cd als geluidsbron is gebruikt. Ben ook niet verbaasd als je zo’n kopie draait en je hoort, zonder dat je het er aan af kunt zien, gekraak en tikjes, die alleen maar afkomstig kunnen zijn van de oorspronkelijke lp. De bron is in zulke gevallen de originele lp versie. Toch kun je de laatste jaren kopieën steeds lastiger onderscheiden van het origineel; reden waarom de aanschaf van kopieën met name online een hachelijke zaak is. Foto’s zijn vaak ontoereikend en de verkoper is of niet op de hoogte of hij doet net of hij niet op de hoogte is over de herkomst van zijn exemplaar. Maar de vinylkopiëerders doen hun uiterste best: de laatste tijd wordt de kwaliteit van hoes en persing steeds beter. Zelfs binnenhoezen en boekwerkjes worden keurig nagemaakt en bijgesloten. In veel gevallen is het vinyl voorzien van een kleurtje.
Het enige bewijs waaraan je de kopieën kunt herkennen is dat elke platenmaatschappij over een heruitgave of reissue uitvoerig zal berichten of adverteren in vakbladen of via internet. De verschijning van een officiële herpersing zal aan de consument heus niet voorbijgaan. Labels die op beperkte schaal met toestemming en tegen betaling van de rechten legale reissues uitbrengen, zullen dit eveneens aankondigen. Sommige labels hebben in de loop der jaren een aanzienlijke catalogus opgebouwd of zien er een sport in obscure albums aan de vergetelheid te onttrekken.
Bekende reissue-labels zijn Rhino en Sundazed, maar ook het in 2009 begonnen Music On Vinyl uit Haarlem heeft in korte tijd naam gemaakt met het uitbrengen van met zorg en liefde gemaakte heruitgaven. Een ander aanknopingspunt waar je op kunt letten is de streepjescode op de achterkant van de hoes. Een kopie bevat meestal een compleet verzonnen cijferreeks.
Het is vooral de geruisloosheid waarmee de kopieën worden aangeboden. Gek genoeg nemen artiesten, auteursrechtenorganisaties en platenmaatschappijen amper moeite actie te ondernemen tegen de handel in vinylkopieën. De Stichting Brein houdt zich liever bezig met de strijd tegen wat men zelf samenvat als piraterij, ofwel het tegengaan van illegale downloads en het opsporen van bootlegs op cd en dvd; immers eenvoudig herkenbaar aan de nadrukkelijk afwijkende albumhoesjes.
Sommige lezers zullen zich wellicht afvragen: waar maak je je druk om? Het gaat toch om de muziek en niet om de verpakking? En voor een origineel exemplaar betaal je soms meer dan honderd euro. Maar stel dat de beginnende platenkoper in het ongewisse een lp aanschaft waarvan je pas later tot de ontdekking komt dat het helemaal niet de versie is zoals bedoeld door de artiest? Wat als je erachter komt, en geloof me, je kòmt er op gegeven moment achter, dat er een authentieke in alle opzichten de kopie overtreffende uitgave bestaat? De muziek klinkt beter, er zit een tekstvel of binnenhoes bij, de (klap)hoes ziet er mooier uit, etc.
Alsof je een film op video afspeelt terwijl je ‘m ook in dvd-kwaliteit kunt zien. Omdat er geen registratie is van de handel en aanbod van lp-kopieën en er weinig informatie te vinden is over deze, ik noem het maar gewoon vinylzwendel, ben je aangewezen op de betrouwbaarheid van de detailhandelaar. Een goede platenverkoper zal de klant attenderen op het feit dat hij een kopie in handen heeft. Ook een site als Discogs biedt doorgaans betrouwbare informatie over de echtheid van een lp release. Wanneer het een illegale uitgave betreft staat er meestal ‘unofficial’ achter de albumtitel. Naar verluidt worden veel kopieën geperst in Duitsland en Frankrijk. Wie het aanbod op diverse online verkoopsites nader bestudeert ontdekt dat er sprake van wildgroei en een levendige handel in illegaal gemaakte platen.
Hieraan wil ik nog toevoegen dat de toegenomen interesse voor de grammofoonplaat juist mede te danken is aan de geluidskwaliteit (vinyl klinkt vaak natuurlijker dan de cd) en de vaak fraaie vormgeving die ook veel beter tot uiting komt dan bij de cd.
Als beide inferieur zijn neem je niet alleen uitvoerende artiesten en ontwerpers, maar ook de muziekliefhebber, niet serieus en hoef je als verkoper ook niet serieus genomen te worden, vind ik.
een ander fraai voorbeeld van hoe t mis kan gaan als je de boel wil belazeren, is de LP versie van de Kyuss – QOTSA op Man’s Ruin. Door het label alleen als CD verspreid. De mensen die hun ‘best’ hebben gedaan om dit album als LP in omloop te brengen, hebben er iets mee uitgehaald waardoor bij 2 tracks de gitaarsolo’s ontbreken (!?)
Hoe slecht wil je t hebben…
In het alom berucht cosmic/disco circuit is het maken van kopieën al heel wat jaren aan de gang. Het betreft ook vaak slechte persingen met slecht ingescant artwork. Ten eerste dacht ik, ja wat maakt het uit, ik heb het geld niet om een origineel van 200 euro te scoren. Dan maar de kopie. Helaas zijn die vaak van zo’n barre kwaliteit ( niet allemaal ) en in zijn geheel liefdeloos gemaakt, dat ik daar snel van afzag. ( na 1 keer al eigenlijk )
Dan maar dromen van het origineel, dat onbereikbaar lijkt, maar als je de plaat dan vindt, is het wel dubbele pret.
Als liefhebber van Frank Zappa erg ik me al jaren aan een vergelijkbaar fenomeen: albums die door de erven Zappa alleen op cd worden uitgebracht, worden door Duitse bootleggers vervolgens op vinyl uitgebracht en voor monsterlijke prijzen (250 Euro voor een 3lp-set is niks) verkocht. Om het wat spannender te maken, zijn de oplages uiteraard gelimiteerd (althans, dat wordt ons verteld) en worden er vaak varianten op gekleurd vinyl gemaakt. Pure geldklopperij.
In het stukje over de inval perserij in Londen zijn twee Duitse broers die daar aan het werk waren aangehouden.
Beste Harry,
Ik heb gisteren van iemand, via Marktplaats, een lp gekocht van Phil Collins “But Seriously” nieuw in verpakking (plastic).
Echter heb ik het vermoeden dat het een kopie is, ik hoor gekraak en getik, ondanks dat de lp er nieuw uit ziet. De plaat is heel flexibel, dun vinyl. Als ik een paar goede afbeeldingen maak en deze naar je stuur kan je dan bevestigen dat dit inderdaad een kopie is?
En wat voor stappen, juridisch, kan ik ondernemen tegen de verkoper?
Alvast bedankt,
Mvg Marco
stuur maar eens op die foto’s. juridisch gezien sta je niet sterk denk ik. de verkoper zal aanvoeren niet te weten dat het om een kopie ging of het verschil tussen een origineel exemplaar niet te zien. wel zie ik dat deze lp op ebay volop wordt aangeboden tegen lage prijzen. jammer genoeg heb ik deze lp zelf nooit gehad (wel collins’ solodebuut) dat maakt het lastig om origineel van kopie te onderscheiden. een fletse hoes en het ontbreken van tekstvel/binnenhoes duiden meestal op een kopie.
mail de foto’s naar harry@zwartgoud.net
je MOET t niet kopen…
Oeps, nu betrap ik mezelf toch op een kleine leugen.. beiden Snowy red lp’s ( snowy red en the right to die red. ) heb ik wel gekocht. Klinken bijna hetzelfde als het origineel. Maar dat komt waarschijnlijk omdat het origineel ook erg Low-Fi klinkt. Ze waren slechts 20 euro per stuk. Maar werden op internet een tijd geleden verkocht voor 50 euro. Die prijs is nu wel gezakt.
Volgens mij van dezelfde fabrikant die ook alle Placebo’s ( Marc Moulin ) heeft gekopieërd.
klopt. is dezelfde kerel.
Is er geen enkele manier om een onderscheid te maken tussen het origineel en de kopie?
Bij forumdiscussies die ik tegenkwam op internet ontdekte ik dat het kopieren van vinyl binnen de dance/disco sector inderdaad gemeengoed is geworden en al jaren aan de gang is.
Het verhaal van Tim wordt bevestigd door het doorgaans betrouwbare Discogs: http://www.discogs.com/Kyuss-Queens-Of-The-Stone-Age-Untitled/release/561066
ja die kyuss ken ik, staat ook hier bij de locale, zeer dubieuze platenboer
Nooit op vinyl uitgebrachte albums van Kyuss, QotSA & Unida op het Mad Man’s Ruin label…
Hmmmmm……
Er zijn er nog veel meer,Tool Aenema,Smashing Pumpkins Mellin Collie,Al die ep’s van My bloody valentine oa ,Sound Jeapordy,From the lion’s mouth,Joy Division Unknown pleasures en Closer,nick Drake lp’s
Klopt, de titels die je noemt heb ik eveneens zien liggen her en der. Hoezen zijn van erbarmelijke kwaliteit.
Heb zelf in een klein winkeltje nagemaakte lp’s verkocht. Die waren zo duidelijk fake, deed niemand moeilijk over. Stonden ook goedkoop in de bak (12 gulden), klonken redelijk. Klanten blij, wij blij. Run DMC en Hendrix bijv. Spul kwam uit Roemenië (dacht ik). “Daar kunnen ze alles namaken”, zei m’n baas die er een schermspullenfabriekje had.
hoi, hoi.. nu jullie het er zo over hebben gaat bij mij ook een lichtje branden: ik kocht onlangs de plaat Time Out of Mind van Bob Dylan via Ebay. Ik was echter verbaasd dat deze plaat zo goed als nieuw leverbaar was (nog sealed in het plasic). Want deze plaat is origineel behoorlijk zeldzaam en daarom navenant duur. Mijn aangeschate exemplaar was een normale prijs voor een dubbel LP. Dus dat verbaasde me. IK heb de plaat eens goed bestudeerd, maar al schieten jullie me lek, ik zie geen aanwijzingen voor een “boot”. Weet iemand of er een “boot”van deze plaat is?
Yep Van Time Out of Mind bestaan er ook al bootlegs zowal op kleuren vinyl als op Zwarte wat het ondersheiden nog moeilijker maakt.
WAARSCHIJNLIJK HEB JE DE mUSIC ON vINYL VERSIE . dIE IS SINDS EEN PAAR MAANDEN UIT
Bij mijn weten is er van Time Out Of Mind (nog) geen boot in omloop. Althans nog nergens gezien (dat geldt wel voor Dylans World Gone Wrong). Check hier afbeeldingen van de officiële release van zowel de Amerikaanse als NL persing. Voor de originele lp wordt tussen de 100 en 300 dollar betaald. Dat je jouw exemplaar voor een normaal bedrag hebt gekregen is inderdaad dan wel een beetje vreemd. Ik ga eens op onderzoek uit. Alvast wat afbeeldingen van het album van een betrouwbare Dylansite mbt:
http://www.searchingforagem.com/1990s/International042.htm
Hi Harry,
bedankt voor de link; ik heb het eens goed bestudeerd. Ik heb de US-uitgave en er zitten eigenlijk geen verschillen in hoes (voor- en achterkant), labels en inserts. Er is wel 1 essentieel verschil: de matrixnr’s. Die zijn bij mijn exemplaar ook handgeschreven (niet gestansed), maar wijken af: mijn nr’s zijn C2-68556 A t/m C2-68558 D, waarbij op kant 3 nota bene een foutje is gemaakt in het matrixnr. Dit moest zijn C2-68556 C, maar er is eerst geschreven C2-68556 B. De B is doorgekrast en veranderd in een C. Ik ben nu natuurlijk in het bezit van een uniek exemplaar, die honderden euro’s waard is… alleen niet origineel uit 1997 vrees ik.
John
Jouw opmerkingen over de matrixnrs zijn wellicht het beste bewijs dat je inderdaad en helaas voor jou een kopie hebt. Dit kon ook bijna niet anders gezien het feit dat je voor originele exemplaren tegenwoordig grof geld moet betalen. En dan te bedenken dat ik ooit twee exemplaren van de originele lp had en een ervan ooit heb weggedaan voor een paar tientjes…
Ik begin nu echt paranoide te worden: ik loop als een bezetene langs m’n platenkast om mijn gewaande top-rareties te ontmaskeren.. Ja , weer één: The Verve – Urban Hymns dubbel LP op HUT-records/UK. Ik was bij aankoop, een half jaar geleden al een beetje verbaasd dat ik die plaat nog zo kon kopen voor een normale prijs. Wie helpt mij uit de (niet natte) droom?
John
Mij is niet helemaal duidelijk of van deze een officiele herpersing is verschenen. Als ik ebay.uk moet geloven is dat echter wel het geval, voor een vrij normale prijs.
Hoi,
Even over de Dylan-counterfeits:
Met betrekking tot Time out of mind: volgens Searching for a gem is er een counterfeit in omloop op blauw vinyl. daarnaast ben ik zelf een exemplaar tegengekomen op ‘gewoon’ zwart vinyl, bijna niet van echt te onderscheiden. Je kunt het zien aan de ‘scherpte’ waarin de hoes gedrukt is, maar daarvoor moet je echt een origineel exemplaar kennen / bezitten.
Met betrekking tot World gone wrong: er zijn counterfeits op wit vinyl en zwart vinyl, de laatste is bijna niet van echt te onderscheiden. Het is zichtbaar aan het label. Van deze zwart-vinyl-versie ben ik er reeds twee tegengekomen…
Bij mijn weten zijn Time out of mind en World gone wrong (net als véél meer Dylanalbums van de laatste jaren) slechts een keer geperst. Ga er maar van uit dat je Time out of mind een counterfeit is – helaas.
Verder is er in ieder geval nog counterfeit van Highway 61 revisited op rood vinyl.
Probleem bij deze counterfeits is, dat ze in de eerste plaats nep zijn (en soms bijna niet van echt te onderscheiden) en het maar de vraag is, wat de bron is geweest voor het maken van deze lp’s. Ik vermoed dat voor de muziek de gewone cd als bron is gebruikt en niet – zoals bij originele albums – de oorspronkelijke matrijzen.
Tom
Overigens heb ik mijn Time Out Of Mind gekocht toen ie uitkwam, dus een originele, en ben ik het met je eens dat ze nauwelijks van echt zijn te onderscheiden, behalve als je de originele bij de hand hebt. Mijn exemplaar van World Gone Wrong is echter een kopie die qua hoesdruk en persing prima is. Ik ben nog geen kopieen tegengekomen van de aanverwante Dylanplaat Good As I Been To You.. Grote vraag is natuurlijk waarom Sony/Columbia al deze titels niet gewoon opnieuw bijperst??
Onlangs gesignaleerd; een perfecte counterfeit van Bone Machine van Tom Waits op het Island-label. Goede hoes en perfect label ! Voor 20,00.
Beware!
Hi,
even een opmerking meer in het algemeen: het uitbrengen van dit soort boots heeft ook z’n voordelen (als het maar aangegeven wordt door de verkoper). Waarom zou je nog een duur origineel van maximaal 10-15 jaar terug kopen voor veel geld? Deze originelen hebben voor mij immers nog geen gevoelstemperatuur zoals bij zeldzame platen uit de 60-ties en begin 70-ties. Die platen van begin jaren ’90 komen g.v.d. amper droog uit de binnenhoes. Dus pak je kans; misschien wel een beetje lullig voor mensen die nu net veel geld voor een echt origineel betaald hebben, maar die waren eigenlijk al te laat. Wie een fijne neus heeft voor kwaliteit koopt zo’n plaat voor een redelijke prijs vlak na release. Daarom ga ik nu zonder enige scrupules voor een normale prijs Sketches of my Sweetheart the Drunk van Jeff Buckley kopen en Pop Pop van Ricki Lee Jones. Heerlijke muziek voor een redelijke prijs, en niet liggen te woelen van oh had ik maar destijds… Ik hoop dat dit lukt!
Ja John, ook zo’n voordeel is dat je nooit zult weten hoe het origineel klinkt…
Tsja Henk,
voor dit soort recentere platen vind ik dit niet zo’n bezwaar; de boots die ik gehoord heb klinken alle als een klok. Oudere platen echter, met name uit de 60-ger jaren, hebben vaak zo’n mooi diep geluid, dat kun je met een boot niet bereiken.
Hoi
Ik heb enkele nieuwe aankopen gedaan die ik rotslecht vind klinken. Adele -19 stem klinkt vreselijk scherp, 12 inch Love will tears us apart (doorzichtig vinyl) kraakt en klinkt als een emmer drek. Maar ook de destijds gloednieuwe editors heeft een te scherpe S in de zang. Ik kocht ook de transformer van Lou reed, en velvet underground & nico, maar van die laatste heb ik geen klagen.
Ik had er onlangs nog een gesprek over met eigenaar van platenzaak Gong in Heerlen mbt nieuwe releases en de kwaliteit van de hedendaagse persingen die zeer uiteenlopend zijn in kwaliteit. Dat van die vervormde S klank hoor ik ook steeds vaker. Dacht eerste dat mijn naald versleten was of niet goed stond afgesteld. Maar zowel de opmerkingen hierover van Gong verkoper als die van jou bevestigen dat de kwaliteit van nieuwe persing vaak achterblijven bij de bedragen die men er soms voor durft te vragen. Ja, de hoezen, die zien er mogen wel wezen.
heren ,heren..
bespeur ik hier een soort reaktie om de exclusiviteit van jullie aankoop destijds in stand te houden? Dit is helemaal niet nodig: mijn ervaring is dat huidige herpersingen van 90’ger jaren prima zijn. Ik draai ze met een Linn Sondek LP12 (lingo) + Ekos arm en Benz Micro element. Dit lijkt me voldoende om grote kwaliteitsverschilen te ontwaren. Ik hoor ze i.i.g. niet, maar dat kan wellicht ook aan mijn 50+ gehoor orgaan liggen. Ik vind de release van dit soort boots eigenlijk wel democratisch: een ieder kan ze nu voor een redelijke prijs (20-30 euro) kopen. Misschien een klein beetje zuur voor degene die een echt origineel hebben, maar zeg nou zelf: jullie gunnen jan-modaal die mooie muziek toch ook en liefst op vinyl. Voor platen uit de 60-‘ger en vroege jaren ’70 vind ik het een ander verhaal: daar kom je met een boot eigenlijk nooit in buurt van de klank, die het origineel destijds had en is het wel van belang om het originele referentie-geluid te kennen. Zoals gezegd voor platen uit latere periodes speelt bij mij dit argument veel minder.
John
Nee dan ik hier…pushing 50!
Tsja Harry,
jouw gehoor-organen hebben blijkbaar een lagere “gehoor leeftijd” dan de mijne. Moet toch eens langs bij Spec-Savers.
Is het bij iemand misschien bekend of er ook counterfeits van 7″- singles/12″- singles zijn??
henk
Tja , die van Massive Attack heb ik dus. (de kopie wel te verstaan!)
Na 1x luisteren wilde ik hem eigenlijk gelijk terugbrengen (Didi in Heerlen) , klonk nergens naar , maar kwam er nooit van.
Helaas , weer een lesje geleerd.
Hallo
Ik ben een groentje in de elpee wereld en zoek als cadeau voor mijn vriend de elpee van deus – in a bar under the sea. Ik zag op discogs (http://www.discogs.com/buy/Vinyl/dEUS-In-A-Bar-Under-The-Sea/51696535?ev=bp_rel_det) een elpee te koop staan. Bij de andere elpee’s die hiervan verkocht worden staat duidelijk dat het om kopies gaat. Hier niet. Kan ik weten of dit een kopie is of niet? Ik heb ook helemaal geen ervaring met dingen kopen op internet. Dus ben ik vrij wantrouwig…
groetjes
Tine
check je mail…
Dag Harry,
2 jaar na dato is je stuk actueler dan ooit. Vandaag nog de In A Bar, Under The Sea bootleg gezien bij Concerto in Amsterdam.
Vraag: in je lijstje van gekopieerde versies die in 2010 in omloop zouden zijn staat ook ‘Much Against Everyone’s Advice’ van Soulwax. Heb jij deze kopie in bezit of ooit gezien?
Ik namelijk niet, en aangezien ik een zeer grote Soulwax collectie heb (zie mn site), ben ik zeer benieuwd of er daadwerkelijk ooit een bootleg versie van heeft bestaan.
alvast bedankt voor je reactie!
Hoi Kevin,
De lp van dEUS moet een kopie zijn, deze is nog nooit officieel heruitgebracht. Ook op eBay circuleren inmiddels kopieen (let op de betrekkelijk lage prijs). Ze hebben vaak een iets afwijkende hoeskleur. Bij de originele lp hoort een binnenhoes met teksten meen ik. De lijst is in eerste instantie een overzicht van zeldzame lp’s uit de jaren 90. Bij mijn weten is er geen kopie in omloop van Much Against Everyone’s Advice, althans ik ben er nooit een tegengekomen. Van zowel dEUS als Soulwax houd ik dit zo goed en kwaad als het kan bij aangezien het ook favoriete bands zijn. Jammer dat een platenzaak als Concerto zo’n kopie van dEUS verkoopt.
Zag vandaag bij Plato Utrecht ook dEUS – In a bar, under the sea liggen. Toen ik m net thuis opzette bleek ‘ie heel zacht en met een of andere doffe compressie erop. Klonk in elk geval nergens naar. Toen ik ging surfen vond ik dezeblogpost (die dus nuttig is, waarvoor dank!). Ik heb de plaat gelijk teruggebracht. Opletten geblazen dus..
Vervelende ervaring. Eigenlijk hadden ze dit bij Plato moeten weten. Ze hebben deze plaat vast ingekocht bij particulier bedrijfje en niet bij Bertus Distributie, de officiële Nederlandse vinyldistributeur.
Hoi Rens, haha. ik heb net vandaag ook Deus hun plaat bij Plato Utrecht gekocht. En vond het al apart dat ie in de bakken stond. Inderdaad die bootleg dus met glossy hoes zonder insteekvel. Kon jij de plaat gewoon terugbrengen met geld terug? Dan ga ik dat morgen ook doen..vind het niet kunnen, fake platen bij de Plato.
de bootleg dEUS wordt momenteel in bijna alle platenzaken verkocht. Zag hem bij Concerto Amsterdam, maar ook in Antwerpen, Brussel en Gent liggen.
Soms met vermelding dat het een bootleg persing betrof, maar meestal niet.
van Pink Floyd – The division bell zijn ook veel illegale kopieën, meerdere versies!
Hoera! De eerste drie platen van dEUS hebben nu eindelijk een officiële rerelease gekregen bij het Belgische Music Mania label. Ik heb net bij Plato Utrecht zowel Worst Case Scenario als The Ideal Crash gekocht (The Ideal Crash komt nog binnen), eerste oplage is genummerd en met gekleurd vinyl, erg fijn!
ik bedoel natuurlijk dat In A Bar, Under The Sea nog binnenkomt
Klopt Rens, mooi actie van Music Mania, eenmalige deal met Universal. En je ziet meteen het verschil met de kopieversies. Voor WCS geldt het de eerste echte vinylrelease in passende hoes, na de dure audiofiele versie in zwarte hoes met sticker enkele jaren geleden.
Overigens zijn van elke dEUS titel 2000 exemplaren geperst: 1000 op gekleurd vinyl, 1000 zwart. Het betreft volgens Music Mania een officiële licentierelease met Universal, in samenspraak met het management van de band.
Ook van Neil Youngs soundtrack lp Dead Man circuleren kopiëen. Zo ondervond een koper die zijn klacht hierover mailde aan de website van Neil Young. http://neilyoungnews.thrasherswheat.org/2012/07/warning-beware-bootleg-vinyl-copies-of.html
Hier vindt een uitvoerige en heldere forumdiscussie plaats over vinylkopieën http://forums.stevehoffman.tv/threads/counterfeit-vinyl.275306/
Recentelijk gesignaleerd: een kopie van Neil Youngs Le Noise.
Ik kocht onlangs Eldorado van Neil Young; geheel nieuwe US-persing. Ik heb echter zo m’n twijfels, met name de text op de backcover (onderaan) is iets vaag. Ik weet nog dat die plaat destijds, met name de Australische(?), versie erg schaars was…
Wellicht heb je een kopie te pakken vrees ik, zeker als je er een klein bedrag voor hebt betaald. De originele Australische is onderhand onbetaalbaar. Hier meer info over deze ‘unofficial’ repress: http://www.discogs.com/Neil-Young-Eldorado/release/3168522 Ook van Neil Youngs On The Beach circuleert intussen een kopie.
mooi topic!
meest recente ‘grijze markt’ platen die ik bij de bekende zaken als Plato en Sounds tegenkom in NL zijn bijv:
Nick Cave’s Murder Ballads en The Boatman’s Call
Beck – Odelay
Een aantal Desert Sessions op zwarte LP terwijl alle originele persingen alleen op gekleurd 10″ zijn uitgebracht
Blijkbaar is er nog altijd een tendens bij Nederlandse platenzaken om geld te verdienen op inkoop van deze rommel en echte vinyl enthousiasten te irriteren en onwetende ‘starters’ hun geld uit hun portemonnee te kloppen.. het blijft me verbazen.
De bootleg versie van Beck – Odelay (http://www.discogs.com/Beck-Odelay/release/5575820) dit weekend weer voor de volle mep zien liggen in de grootste platenzaak van Amsterdam.
Jammer dat er nog steeds geen waarschuwing op dergelijke releases zit, tussen de stormvloed aan reissues moet de koper dus zelf gaan kijken op Discogs of hij met een legale (en dus goede) persing te maken heeft.
Aan het verschil in de prijs zie je het meestal niet…
Dit soort blogs zet je aan het denken.
Ook ik ben eens langs mijn platenkast gegaa.
Nick Cave- The Boatmans Call voor 15 Euro. De plaat klinkt niet slecht, maar allemaal bobbeltjes en kleine tikjes.
PJ Harvey- Rid of me Kant 1 is volledig off center geperst, zodat de plaat jankt. klinkt OOK SLECHT
Springsteen- tHE gHOST OF tOM jOAD OP GROEN VINYL. sommige ZANGPASSAGES KLINKEN SCHEL EN ZACHT TERWIJL SOMMIGE NUMMERS WEER HEEL MOOI KLINKEN.
Smashing Pumpkins – Mellin Collie op 3x geel vinyl. Klinkt niet slecht, mooie gatefold hoes , boekje: de prenten zien er inderdaad wat vaal uit.
Tool_ Aenima, wel wat meer surface noise.
Maar OK: voor dit soort prijzen weet je wat je koopt. Iedereen weet tegenwoordig wat deze platen “waard” zijn.
Die PJ harvey hang ik maar aan de muur en de rest: OK: ik weet dat ik geen 150 euro voor een plaat ga betalen, dan luister ik maar door een paar tikjes heen.
Ik hoop ook dat er labels zijn die dit moois allemaal opnieuw uit gaan brengen. (MUV) Gelukkig is Eels- Beautiful Freak nu in een mooie kwaliteit uit op Back to Black. Inclusief MP3 download.
De versie op Sleuth zou ik nooit kopen, deze is gewoon op Dreamworks ( worden orgineel voor 400 euro aangeboden)
Kijk verder uit voor labels als Plain recordings. Hebben een paar mooie dingen uitgebracht ( Screamadelica, Loveless van MBV) , maar de kwaliteit is soms waardeloos ( Black Crowes The Southern Harmony bv)
Het label 4 men with Beards daarentegen doet wel weer mooie dingen en besteed veel zorg aan de plaat en hoes ( mijn Dusty in Memphis bv en mijn Aretha’s I never loved… klinken super)
Ik heb ooit een Spaanse en groene vinyluitgave van The Queen is Dead van The Smiths gekocht. Nu Vind ik uitgaves op gekleurd vinyl altijd minder klinken, maar deze klinkt wel heel erg dof. Bone Machine van Waits is bij mij ook in de kast terecht gekomen. Die klinkt wel beter, maar dat komt ook omdat de cd gewoon goed klinkt.
En Time of Out Mind zag ik een paar jaar geleden veelvuldig in Frankrijk opduiken. Daar werd toen 50 euro voor gevraagd.
Maar goed, wat ik ook storend vind zijn die live-opnames op vinyl. Wat voegt het nu toe om zo’n slechte opname op plaat uit te brengen? Werkelijk zonde van het vinyl.
Zelf onlangs Sam and Dave gekocht het album I thank you , op het Music on vinyl label , en zo heb ik er nog een paar o.a Sergio Mende , Graham Central Station, van alle drie de albums heb ik zelfs nog de originele albums en die klinken ondanks de kraakjes no steeds beter als de heruitgaves, ik had op een gegeven al het vermoeden dat er iets niet klopte , de hoezen zagen er uit uit als of ze gekopieerd waren , voor de aanschaf prijs mag je toch een mooi stukje vinyl verwachten, voor mij ieder geval geen Music on vinyl platen meer !!
Ik heb zelf nooit klachten over MOV. Mooi verzorgde hoezen en persingen. MOV heeft van alle titels al dan niet tijdelijk de officiële rechten. Wanneer het oorspronkelijke artwork niet beschikbaar is wordt het ontwerp van de hoes naar beste mogelijkheid gereconstrueerd of aangepast met een afwijkend ontwerp. Dat kan soms wat teleurstellend uitpakken zoals in de voorbeelden die je noemt.
Kijk vooral uit op Beurzen naar verkopers die Nirvana en Pearl Jam elpees voor 15-25 euro verkopen!!!
Je herkent ze zo………
Een vriend van mij heeft een keer 100 euro uitgegeven aan zijn favoriete jaren 90 elpees op een beurs en de een klinkt nog slechter dan de ander.
Ook degelijke platenwinkels als Plato en Concerto verkopen ze trouwens. Die verkopen bijv. Mellow Gold van Beck terwijl deze NOOIT officieel is herperst.
Overigens, wat ik misschien nog erger vind is dat officiele releases ook soms van beroerde kwaliteit zijn. De Placebo herpersingen zijn om te janken…
Klopt Michiel, zo kocht ik onlangs een plaat van Tod Snider, de meest recente Hard Working Americans LP uit de USA. Die plaat was zo scheef als een joekel: ik bedoel de dikte van het vinyl dan. Dat had ik nog nooit gezien bij een LP. Maar ala, hij speelt goed af en dan heb ik er niet zo’n moeite mee. Als het een collectable item is voor (veel) geld wordt het natuurlijk een ander verhaal….
Nog een mooie, nu in promotie bij Plato: https://www.platomania.nl/album/194090/warsaw-180-gr-vinyl-/warsaw
“Warsaw” LP, onofficiële release met vroege Joy Division opnames: maar kijk hoe mooi Buma / Stemra op de labels gedrukt staat :))
https://www.discogs.com/Warsaw-Warsaw/release/1154144#images/9729036
Misschien is dat Buma/Stemra wel bedoeld om de uitgave ‘echt’ te laten lijken.
Een site met een volledige lijst van kopies van uitgaves zou fijn zijn….
zou zeker mooi zijn maar ik ben bang dat de wildgroei in deze handel het zicht heeft ontnomen op wat er intussen allemaal is verschenen de afgelopen jaren.
En wat kan ik hier nou aan doen?
Er is op dit moment iemand op marktplaats, onder de naam “verzamelaar” die een gigantische hoeveelheid geniaal nagemaakte LP’s verkoopt, als je 1 koopt moet je je geld sturen naar een ckere p Janssen te neer, die 2 jaar geleden nep kaartjes voor festivals verkocht, toen was het nog p Janssen te Assen.
De LP’s zijn stuk voor stuk prachtig en niet van echt te onderscheiden en het geluid is loepzuiver
Bij twijfel niet doen zou ik zeggen. Kies voor de officiële reissues (in platenwinkels on betrouwbare onlinesites) en niet voor de imitaties, al zien ze er nog zo leuk uit. En deze verkoper heeft al een twijfelachtige reputatie zoals je zelf al aangeeft.
Tja…betrouwbaar. In platenwinkels kom je ze helaas ook gewoon tegen. Ben sinds een paar maanden weer een vinylkoper maar ik word hier een beetje door ontmoedigd. Je kunt eigenlijk niet meer onbevangen een lp kopen zonder voorkennis. Ze staan ook gewoon glashard te liegen over het desbetreffende artikel. Zo heb ik dus Achtung Baby aangeschaft in mijn enthousiasme…..
Knap vervelend inderdaad. Toch al bizar dat dit album al jaren niet meer officieel is heruitgebracht. Momenteel zijn er diverse imitaties in omloop. Probeer eens of je jouw exemplaar kunt ruilen.
Zou ik doen als die platenzaak in mijn eigen woonplaats zou zijn haha. Je weet ook eigenlijk nooit waar je naar zit te luisteren. Vind de geluidskwaliteit nog meevallen, het is meer het idee dat je infeite opgelicht wordt…
Ik heb zelf een platenzaak en kan niet voor mijn collega’s spreken, maar ik let wel degelijk op wat ik inkoop. Naast counterfeits, die ik zowiezo niet inkoop, zijn er sinds een tijdje ook allerlei inferieure platenlabels op de markt verschenen die weinig tot geen aandacht schenken aan de kwaliteit van hun product. Vaak een kwestie van de cd op plaat zetten… En die worden dan toch via de normale kanalen verspreid. Het wordt er allemaal niet inzichtelijker op.
Een fenomeen dat al vanaf begin jaren zeventig bestaat de counterfeit. Echt mensen dit is niets nieuws. Zelf verzamel ik elpee’s vanaf 1976. Destijds maakte de maffia in Amerika recordwinsten door gangbare lp’s na te maken. Het mooiste voorbeeld was de Amerikaanse persing van Let it be met een prachtige klaphoes en een rood apple label. (alleen in de matrix van de lp zag een kenner het verschil). Of de herpersingen van het VeeJay label (eerst Beatles later diverse blues en soul artiesten). Sinds 2010 worden platenwinkels overspoeld met allerlei obscure labels zoals rumble, doxy,dolcy of waxtime. De persingen varieren in kwaliteit. Wel biedt het een verzamelaar de mogelijkheid om een favoriet album op vinyl te krijgen. Erger zijn de ronduit slechte kopien van bestaande albums (led zeppelin, ccr etc). Men herkent ze direct aan de heel wazige hoes en vage belettering. Die persingen zijn om te huilen. Elke serieuze platenzaak zou dit soort troep moeten weren. Wat gelukkig ook steeds meer gebeurt.
Persoonlijk lig ik niet meer wakker van het hele gedoe rond origineel of reissue. Het gaat om de muziek en het warmere geluid dat vinyl nou eenmaal heeft. Zelf ben ik blij met een gave Duitse of Japanse herpersing in plaats van honderden euro’s te betalen voor een origineel exemplaar dat kraakt aan alle kanten. Voor de verzamelaars van het eerste uur hoef ik niet uit te leggen hoe slecht bepaalde labels geperst waren (RCA oranje label, MGM of obscure labeltjes). Blue note vormde wellicht de uitzondering. Echter iedere liefhebber wordt ruim voorzien van goede herpersingen. Want daar gaat het om de muziek. Niets anders
Dat je daarvoor soms de halve wereld moet afreizen (hallo Japan en Zuidoostazie) vind ik een leuke bijkomstigheid. Alleen de muziekscene in Heerlen ervaar ik persoonlijk als te beperkt. Teveel wordt er op safe gespeeld of blijft mijn hangen in genres die mij niet boeien. Op mijn reizen heb ik zoveel counterfeits gezien dat bij mij het einde zoek is. Laat staan dat ik er mij nog druk over ga maken. MUziek moet leuk blijven. Het moet geen voer voor professoren (hallo Duitsland) worden. Kortom open je kijk op muziek.
Interessant artikel en reacties. Heb er nooit bij stilgestaan dat er zo iets bestaat als counterfeit vinyl. Is deze markt groot en doen de rechtenhouders iets om dit te voorkomen?