Wanneer je de film Take Shelter ziet weet je niet meteen waar je naar kijkt; en dat is bedoeld als compliment. Een naderende psychose bij de hoofdpersoon is de conclusie die het meest voor de hand ligt. Deze Curtis heeft in toenemende mate last van nachtmerries en visioenen. De maatregelen die hij treft om de gebeurtenissen waarvan hij de enige getuige is, een halt toe te roepen, blijken zo rigoureus dat ze zijn leven en dat van zijn gezin beïnvloeden.
Goede keuze van de regisseur om de kijker in het duister te laten tasten naar het waarom van dit alles, terwijl het gevoel van paranoia steeds nadrukkelijker gaat overheersen. Dat er iets staat te gebeuren is duidelijk, maar wat en wanneer? De horrorachtige trekjes versterken dit gevoel. Toch is Take Shelter geen horror-, rampenfilm of rauw realistische familiedrama. Er vloeit geen bloed, laat staan dat er doden vallen.
Met een beheerste stijl slaat regisseur Jeff Nichols de karakterwisseling van Curtis en de gezinssituatie gade. Landschap en de wisselende weersomstandigheden spelen een niet onbelangrijke rol in de film. Parallel hieraan speelt acteur Michael Shannon zeer overtuigend manie, zelfreflectie en kwetsbaarheid. Dat deed hij al eens eerder in Werner Herzogs My Son, My Son, What Have Ye Done, ook al zo’n bescheiden rolprent die zijn kracht ontleent aan een filmische variant op minder is meer.
De voorvallen in Take Shelter en de vermeende apocalyptische voorbode, ingegeven door Curtis’ mogelijke ziektebeeld, werden door sommige critici gezien als metafoor over een eenvoudig Amerikaans arbeidersgezin dat met moeite de eindjes aan elkaar kan knopen. Gefilmd werd in Ohio, niet toevallig de staat met het hoogste werkloosheidscijfer. Bescheiden film met grote impact.
Harry Prenger 